Nie wiem jak żyć. Improwizuję.

           Na szkolnym korytarzu widzisz idealną męską sylwetkę. Ani za chudą, ani zbyt napakowaną. Zauważając lekko rozczochraną brązową czuprynę i tę charakterystyczną grację poruszania się, dociera go ciebie, że patrzysz na Jamesa Lightwood. Z twoich ust natychmiast wydobywa się rozmarzone westchnienie, zdajesz sobie sprawę, że nie tylko ty fantazjujesz o tym przystojniaku. O jego czekoladowych oczach, które są w stanie roztopić każde serce. Bo kto by się ostał, gdyby czekolada patrzyła błagalnie? O jego brązowych włosach zawsze w lekkim nieładzie, które aż się proszą o wplątanie w nie palców i pieszczotliwe poczochranie. O firmowym uśmiechu, w którym podnosi tylko lewy kącik ust, a który sprawia, że nogi się pod tobą uginają. Krótko: James Jared Lightwood to 1,85m czystego sexu.
           Wolno ci patrzeć, wolno ci wzdychać, wolno ci marzyć, ale nie wolno ci mieć. On nigdy nie należał do żadnej dziewczyny, to one należały do niego, tak długo póki mu się nie znudziły. A mimo to ustawiają się do niego w kolejce, by tylko go zadowalać, jak długo im na to pozwoli.
            Dziś nie wierzysz we własne szczęście. Podchodzi właśnie do ciebie i rzuca  zwykłe "cześć". Odpowiadasz dopiero po chwili, bo zapomniałaś jak się  mówi. Uśmiecha się, jakby doskonale wiedział, co się dzieje w twojej głowie. Pyta, czy masz wolny wieczór. Natychmiast potwierdzasz. Nic nie jest ważniejsze od niego. Pozwala ci wybrać, co będziecie robić. Proponujesz wyjście do kina na nowy film, którego tytuł jako pierwszy przyszedł ci go głowy. Zgadza się. Prosisz, by powtórzył. Nie jesteś pewna, czy dobrze usłyszałaś. Zgodził się iść z TOBĄ na komedię romantyczną? Śmieje się i powtarza. Naprawdę się zgodził! Mówi kiedy po ciebie przyjedzie i znika w tłumie uczniów, a ty jeszcze przez chwilę patrzysz za nim oszołomiona.

            Jesteś gotowa już półgodziny wcześniej. Strój dokładnie przemyślany, wraz z trzema innymi przyjaciółkami, makijaż starannie dopracowany. Broń boże za mocny, bo któraś z was słyszała, że woli naturalność. Misterna fryzura, utrwalona toną lakieru do włosów, żeby, o zgrozo, się nie rozpadła. Nawet najdrobniejszy kosmyk nie ma prawa się z niej wydostać. Co dwie minuty zerkasz do lustra, sprawdzając, czy wszystko jest w należytym porządku.
          Przyjeżdża po ciebie niezwykle punktualnie. Drzwi srebrnego Forda Kuga prosto z salonu otwierają się niespiesznie, a ty czujesz, że serce zaraz zrobi ci dziurę w klatce piersiowej. Ponownie się wita, uśmiechając się cudownie. Mówi ci komplement, a ty jesteś w stanie wydać z siebie poplątane podziękowania. Otwiera ci drzwi, a ty wsiadasz oczarowana jego dżentelmeńskimi odruchami. Przez niemal całą drogę milczysz, choć on kilka razy do ciebie zagaduje. Jesteś zbyt zaaprobowana jego przystojnym profilem, by podtrzymywać logiczną rozmowę.
          W kinie przepuszcza cię w drzwiach z taką naturalnością, że jesteś pewna, że nawet nie myśli o tym co robi. Oglądają się za nim inne dziewczyny, ale on nie zwraca na nie uwagi. Dziś jest tu tylko z tobą. Gdyby ktoś cię potem zapytał o czym był film, potrzebowałabyś kilku minut na przypomnienie sobie czegokolwiek. Niemal dostałaś palpitacji serca, gdy wziął cię za rękę, albo pozwolił się do siebie przytulić.
           Film się w końcu skończył i masz w związku z tym mieszane uczucia. James proponuje, żebyście pojechali do niego, a ty czujesz jak pocą ci się dłonie. Wiesz, że jeżeli do niego pojedziesz, wyjdziesz stamtąd rano i wcale nie będziecie całą noc rozmawiać, jeżeli odmówisz stracisz niepowtarzalną szansę, by się do niego zbliżyć. Kręcisz przecząco głową. "Może następnym razem", mówisz, a on przytakuje. Nie naciska, wie, że to nie ma sensu. To twój wybór. Odwozi cię do domu i wasza randka kończy się na cudownym pocałunku pod drzwiami twojego domu.
          Następnego dnia otacza cię krąg bliższych i dalszych znajomych. Nawet nie zdawałaś sobie sprawy, że masz aż tak dużo koleżanek. Ani, że w tej szkole wieści tak szybko się rozchodzą. Mimowolnie opowiadasz wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. I kiedy zbliżasz się do końca, podnosząc wzrok napotykasz jego. Uśmiecha się, idąc przez korytarz z Jonathanem Waysem. Pierwsza mówisz mu cześć, a on posyła ci ten firmowy uśmiech i odpowiada, nie zatrzymując się. To od ciebie zależy jakie teraz będą między wami relacje.

James Jared Lightwood 

| 15 stycznia 1995 | Nowym Jorku | 18 lat | III klasa | jedynak | od 7 roku życia rozpieszczany przez nianie | rysunek | angielski, hiszpański, łacina, WOS, WOK, historia, matematyka, chemia, biologia, fizyka (rozszerzona), lekkoatletyka | drużyna koszykarska (kapitan) |

Przeszłość  | Ciekawostki | Powiązania

[By było na tyle. Jakby ktoś przeczytał podstrony, to wcale bym się nie obraziła, ale nie będę z nich rozliczała. Reszta pewnie wyjdzie mi w wątku, ale nie obiecuję, że będę to systematycznie dopisywać.

Zaczynać nie lubię, ale jeżeli dostanę jakiś ciekawy pomysł mogę się na to zdobyć. Moja długość jest podobna do tej, którą dostanę. Nie lubię pisać wypracowań, dwa zdania mnie nie zrażają, ale mogę się szybko znudzić takim wątkiem. Często proponuję wtedy rozpoczęcie czegoś nowego.

Odpisuję we własnej, nie do końca zrozumiałej kolejności.

Nie znoszę zmieniania charakteru mojej postaci, czy też przeinaczania tego co napisałam w karcie lub wątku. Zdarza mi się w takim momencie olać wątek.
Twarzy użyczył boski Lachowski, którego chyba nawet przedstawiać nie trzeba.
Cytat pochodzi z >bloga<.]